Ο πολύς Πολάκης έχει άποψη επί παντός επιστητού. Και πετάγεται, όπως λέει ο λαός μας, «σαν πορδή», να σαχλιάσει τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και με μαντινάδες. Από τα μεταλλεία χρυσού, ως τις εξελίξεις στην Κεντροαριστερά. Και από τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης ως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όταν όμως υπάρχουν διεθνείς εκθέσεις που δείχνουν ότι τα πράγματα, στον τομέα που εκείνος είναι υπεύθυνος, στο επίπεδο της δημόσιας υγείας, πάνε χειρότερα, τότε χάνει τη φωνή του. Επιλέγει το «κρείττον σιγάν».

Δημοσιεύθηκε και φέτος η ετήσια έκθεση για την κατάσταση και τις προοπτικές της υγείας σε 188 χώρες, με βάση ορισμένα σταθερά κριτήρια για την άσκηση προληπτικής πολιτικής, τις δυνατότητες εύκολης πρόσβασης των πολιτών στη δημόσια υγεία, την παιδική θνησιμότητα, ακόμη και την παιδική παχυσαρκία. Και γενικώς την «Βιώσιμη Ανάπτυξη» στον τομέα της υγείας. Έκθεση που συντάσσεται από επιστήμονες του Ινστιτούτου Μετρήσεων της Υγείας και Αξιολόγησης του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Μπιλ & Μελίντα Γκέιτς και υποβάλλεται ...

Η ελληνική οικονομία έχει ασφυκτική ανάγκη από επενδύσεις. Όπως κάθε οικονομία. Αλλά δεν βρισκόμαστε στην εποχή όταν και διεθνώς, αλλά ακόμη περισσότερο στην «Ψωροκώσταινα» της δεκαετίας του ‘50, όταν οι κυβερνήσεις έδιναν γην και ύδωρ, προκλητικά προνόμια για να εξασφαλίσουν μια επένδυση. Αδιαφορώντας για τις επιβαρύνσεις που θα προκαλούσε στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, στην υγεία των κατοίκων και των εργαζομένων, σε άλλους τομείς τη οικονομίας όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία και η μελισσοκομεία.

Τότε η Ελλάδα, βγαίνοντας κατεστραμμένη από έναν πόλεμο και έναν εμφύλιο, δεν μπορούσε να εξασφαλίσει εργασία για τα παιδιά της, με αποτέλεσμα να υφίσταται την τεράστια αιμορραγία της μαζικής μετανάστευσης. Και οι κυβερνήσεις, δεξιές και κεντρώες, έδιναν άδειες για βαριές και ρυπογόνες βιομηχανίες, όπως χαλυβουργεία, ναυπηγεία, διυλιστήρια, ακόμη και σε έναν από τους φυσικώς ωραιότερους και αρχαιολογικώς σημαντικότερους κόλπους, όπως αυτός της Ελευσίνας, που καταστράφηκε πλήρως.

Έτσι ήλθε μια στρεβλή ανάπτυξη που οδήγησε σε μια άλλη ...

Ποτέ δεν έκανα χρήση ηρεμιστικών. Αλλά την Κυριακή, παρακολουθώντας την συνέντευξη σας, κ. Πρόεδρε, αν είχα δυο-τρία, θα τα κατάπινα. Δεν φταίτε εσείς. Δεν περίμενα τίποτε διαφορετικό από σας. Παρά να ακούσω τα γνωστά για τις επιτυχίες σας και τις καλύτερες μέρες που μας χαρίζετε.

Το ότι δεν τις βλέπουν οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι νέοι, που από γενιά των 750 ευρώ, -πραγματικότητα που καταγγέλλατε, ως αντιπολιτευόμενος- την ρίξατε κάτω των 400, οι συνταξιούχοι, η πλειοψηφία των πολιτών, όταν απαντούν σε δημοσκοπήσεις, είναι, φαίνεται, δικό τους πρόβλημα. Ίσως χρειαζόμαστε, πανεθνικώς, οφθαλμίατρο. Πάσχουμε φαίνεται, πλην των απομεινάντων οπαδών σας, από τύφλωση.

Τα νευρά μου «κρόσσια», έκανε η αδυναμία των περισσοτέρων δημοσιογράφων να διατυπώσουν απλά ερωτήματα για όσα καίνε τους πολίτες, όπως ακριβώς θα τα διατύπωνε ένας ενημερωμένος πολίτης. Και τεντώθηκαν στο έπακρο, όταν επιχειρήσατε να μας καθαγιάσετε ως ...δημοκράτη και «έντιμο» και σοβαρό, τον εταίρο σας Πάνο Καμμένο. Και αυτό την ίδια ώρα που μιλούσατε για την ανάγκη συνεργασίας με την ...

Με την ομιλία του στην Πνύκα, ο Εμανουέλ Μακρόν, απέδειξε ότι δεν είναι αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν «politician» και εμείς «πολιτικάντη». Είναι αυτό που διεθνώς αποκαλείται «statesmen», δηλαδή Πολιτικός. Δεν θέλει να είναι ένα απλός διαχειριστής τρεχουσών καταστάσεων. Έχει όραμα. Όχι μόνο για την ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά για την Ευρώπη. Το οποίο έχει διαμορφώσει, αφού έχει κατανοήσει ένα από τα βασικότερα προβλήματα της, όπως κατάντησε, Ευρωπαϊκής Ένωσης: Την αποξένωση της από τους λαούς. Και την παράδοση της σε μια πανίσχυρη, απρόσωπη, γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Είναι ένα πρόβλημα στο οποίο έχει πολλές φορές αναφερθεί η στήλη. Ενδεικτικώς αναφέρω μόνο μία παράγραφο από δημοσίευμα του Ιουνίου 2014, μετά τις ευρωεκλογές, όταν, πανευρωπαϊκώς, ο μόνος που θριάμβευσε ήταν …η αποχή:

«Μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη των πολιτών δεν υπάρχει, αλλά έχουμε μόνον την Ευρώπη των ιδιωτών. Των παραιτημένων. Οι οποίοι, με την στάση τους εκχωρούν, εν λευκώ, όλες τις εξουσίες στο «διευθυντήριο» και την γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Και ...