Έλεος πια. Ναι, οι περισσότεροι από τους συνάνθρωπους μας που χάθηκαν από την πλημμύρα στη Δυτική Αττική, είναι αδικοχαμένοι. Αν όλοι είχαμε κάνει το σωστό, εγκαίρως, κάποιοι από αυτούς θα είχαν σωθεί. Επομένως όλοι έχουμε ευθύνες. Όχι μόνον η Πολιτεία, με την έννοια της κεντρικής, της κυβερνητικής εξουσίας. Αλλά και οι περιφερειακώς και τοπικώς διοικούντες. Χωρίς να είμαστε άμοιροι ευθυνών και οι ίδιοι οι πολίτες. Όσοι μπαζώσαμε ρέματα για να κτίσουμε. Όσοι αντιμετωπίσαμε με πρακτική αδιαφορία την εξαφάνιση των δένδρων από τις πυρπολήσεις των οικοπεδοφάγων. Όσοι, εκεί που είχαμε αδεία –αν είχαμε- για ένα μικρό υπόγειο, ως χώρο αποθήκευσης, το κάναμε «κατοικία», για να παραχώσουμε τον παππού ή την γιαγιά. Τα ευκολότερα θύματα αυτής της νεροποντής.
Έλεος πια. Όχι άλλη πολιτικολογία, ένθεν κακείθεν, πάνω από τα πτώματα. Θεομηνίες συμβαίνουν παντού. Σε όλο τον κόσμο. Και ενίοτε με πολλά θύματα. Κάποια είναι αναπόφευκτα. Διότι ο άνθρωπος, όσο και αν βαυκαλίζεται, λόγω των τεχνικών επιτευγμάτων του, παραμένει, εν πολλοίς, αδύναμος έναντι των ισχυρών ...
