Ο Γιώργης Μασσαβέτας απεργεί. Γι’ αυτό δημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο του, του 2016, λίαν επίκαιρο, μετά την ομολογία του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση, ότι οι «θεσμοί» ανέτρεψαν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση Συριζανέλ:

«Θαυμάζω τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, αφού πρώτα συμφώνησε στο νέο πακέτο βοήθειας, το οποίο περιλαμβάνει σκληρούς όρους». Τάδε έφη ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, σε κοινή συνέντευξή του σε έξι ευρωπαϊκές εφημερίδες. Οπότε ισχύει εν προκειμένω το ευαγγελικόν «τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων».

Όπερ, σε εκδοχή πιο φρέσκου διαφημιστικού μηνύματος, θα μπορούσε να αποδοθεί με το «29 κατασκευαστές Λιτότητας συνιστούν Τσίπρα». Τώρα όλοι, από το Βερολίνο ως τις Βρυξέλλες θαυμάζουν τον Τσίπρα και τον θεωρούν δικό τους άνθρωπο. Τι Μέρκελ. τι Σόιμπλε, τι Ντάϊσελμπλουμ, τι Γιουνκέρ… Αλλά και πέραν της Ευρώπης, πέραν του Ατλαντικού, αυτό είναι το «δικό τους παιδί».

Και γιατί ακριβώς τον θαυμάζουν; Διότι αποδείχθηκε ...

Κατά το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος της χώρας, η Δικαιοσύνη ήταν και είναι ανεξάρτητη. Βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας. Ως «οχυρό» της, την προσδιόριζε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου. Αλλά δεν ήταν πάντοτε. Τα «πέτρινα χρόνια», του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους, αλλά και κατά την επταετία της δικτατορίας, λειτούργησε κυρίως ως θεραπαινίδα της εκάστοτε εξουσίας. Νομιμοποιώντας ακόμη και παρακρατικές πρακτικές.

Από την μεταπολίτευση όμως και εντεύθεν, βήμα προς βήμα, κυβέρνηση προς κυβέρνηση, όλοι έκαναν ό,τι έπρεπε και μπορούσαν, ώστε σήμερα η Δικαιοσύνη να είναι πράγματι ένας θεσμός παντελώς ανεξάρτητος. Με μια ανεξαρτησία που θα καταστεί ισχυρότερη όταν τα κόμματα συμφωνήσουν σε μια αναθεώρηση του συντάγματος, ώστε η ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων, όπως ο Άρειος Πάγος και το Συμβούλιο της Επικρατείας, εκλέγεται από το σώμα των δικαστών. Και όχι να διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Τώρα βιώνουμε μια νέα πραγματικότητα. Μια προσπάθεια να πάμε προς τα πίσω. Να επιστρέψουμε στο κομματικό έλεγχο της Δικαιοσύνης. ...

Ωραία εικόνα, για την πατρίδα μας, δώσατε κ. Πρόεδρε, με το μαγνητοσκοπημένο μήνυμα σας, προς τους ξένους επενδυτές, στο συνέδριο της Capital Link, στη Νέα Υόρκη. Μου άρεσε ιδιαιτέρως εκείνος ο χαρακτηρισμός της Ελλάδος, ως "land of opportunity". Ο εστί μεθερμηνευόμενον «χώρα της ευκαιρίας». Εικόνα την όποια υποστήριξε, δια ζώσης, και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Το πόσο χώρα ευκαιρίας έχουμε καταντήσει υπογραμμίσθηκε την ίδια μέρα από την δημοσίευση μιας έρευνας της γαλλικής εφημερίδας «Figaro», στηριγμένη σε στοιχεία της Eurostat. Μόνο που επειδή τα στοιχεία αυτά στηρίζονται στα ελληνικά δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, συνιστούν μια μάλλον αισιόδοξη εικόνα της πραγματικότητας.

Δεν περίμενε βεβαίως κανείς να πλησιάζει, ο κατώτατος μισθός μας, εκείνον του Λουξεμβούργου (1.998 ευρώ). Αλλά, βρε αδελφέ, να είμαστε τουλάχιστον κοντά στην, άλλοτε φτωχούλα της Ένωσης, Ιρλανδία. Που χρώστα πολλά στον Ανδρέα Παπανδρέου, για τον πείσμονα αγώνα του να επιβάλει, στην τότε ΕΟΚ, τα περιφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Η όποια προσελκύει συνεχώς ξένες ...

Αν δεν έχω αρχίσει να έχω κρίσεις αμνησίας, ο όρος «φαστ-τρακ διαδικασίες» μπήκε στη ζωή μας από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Και υποτίθεται ότι αναφερόταν στην μείωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, προκειμένου για νέες επενδύσεις. Και όχι μόνο για τις ξένες, ή τις εγχώριες «μεγάλες» επενδύσεις. Αλλά και για την λειτουργία νέων επιχειρήσεων. Ώστε να επιτευχθεί κάποιου βαθμού αναθέρμανση της οικονομίας.

Έκτοτε οι «φαστ-τρακ» διαδικασίες υποτίθεται ότι εντατικοποιήθηκα, έτι περισσότερο, από όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις. Και του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, και του οικονομολόγου Αντώνη Σαμαρά. Προβάλλονται δε, συνεχώς, ως πρώτη προτεραιότητα, και από την σημερινή κυβέρνηση. Αυτά βεβαίως στις διακηρύξεις. Διότι στην πραγματικότητα, εκείνα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου. Και επειδή εξ όνυχος αναγνωρίζει κανείς τον λέοντα, θα σας αφηγηθώ μια μικρά ιστορία, που γνωρίζω από πρώτο χέρι, έτσι για να καταλάβετε τι θα πει «φαστ-τρακ» για την αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία.

Στη γειτονιά ...

Άς ξεκινήσουμε από το μόνο θετικό της υπόθεσης. Ότι πράγματι, κ. Πρόεδρε, δεν κατάπιατε τη γλώσσα σας απέναντι στις προκλητικές δηλώσεις του Έρντογαν. Ότι, η απάντηση που του δώσατε, ήταν αυτή που έπρεπε. Ορθολογικώς συντεταγμένη με τις αρχές του διεθνούς δικαίου για το θέμα της συνθήκης της Λωζάνης. Και σε πλήρη αρμονία με τα δημοκρατικά ευρωπαϊκά ιδεώδη ως προς την υπόθεση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας.

Από κει και πέρα αρχίζουν τα αρνητικά. Με πρώτιστο αυτή την ίδια την πρόσκληση προς τον Έρντογαν.

Ποιος θα μας εξηγήσει την σκοπιμότητα της; Τι περιμένατε δηλαδή; Ότι θα έλθει εδώ και, ευχαριστημένος από την υποδοχή, υπό τον καταυγάζοντα αττικό ήλιο, ή τις νοστιμιές και τα αμήχανα χαμόγελα του επισήμου γεύματος, θα αλλάξει το τροπάριο του για την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάνης, το οποίο, σε κάθε ευκαιρία, διατυμπανίζει στη χώρα του; Ότι θα αλλάξει στάση στο Κυπριακό; Ότι θα παραιτηθεί από την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο; Ότι θα προσφέρει εγγυήσεις πως δεν θα ξαναπαραβιάσουν τα τουρκικά ...

Λόγω προγραμματισμένων πολύωρων ιατρικών εξετάσεων, ο Γιώργης Μασσαβέτας δεν έστειλε σήμερα το καθημερινό του χρονογράφημα. Αντ’ αυτού μας έστειλε ένα παλιό του ποίημα, την δίκη του «Ιθάκη», πραγματικώς προφητικό για όσο βιώνουμε σήμερα:

ΙΘΑΚΗ

Κινήσαμε Οδυσσέας ο καθένας μας

με πλώρη καταπάνω στην Ιθάκη.

Στο χάρτη χαραγμένη η πορεία μας

και τέρμα μας ορίσαμε πως θα’ ναι

κει που θα βγαίνει ο γνώριμος καπνός.

Μακρύ ‘ναι το ταξίδι και απροδίκαστο

τα κύματα οχτροί των καραβιών μας.

Οι αγέρηδες ενάντιοι στη ρώτα μας

κι η κούραση φονιάς πίστης κι ελπίδας.

Του δρόμου συμφορά μας πιο τρανή

σαν χάθηκαν οι χάρτες κι οι πυξίδες

κι εκεί στου πέλαου τα βάθη τ’ αχανή

πολλές Ιθάκες γέννησε της άγνοιας η ομίχλη.

Δεξιά – ζερβά, βοριά – νοτιά

στου ήλιου έμπα κι έβγα

καθένας έκραζε πως έβλεπε καπνό

καθένας έλεγε πως βλέπει την Ιθάκη.

Της σύγχυσης θυσία τα πληρώματα

κι οι καπετάνιοι από άγνοια δοξασμένοι.

Δεν κλαίμε αυτούς που αγριοπερίστερα γινήκανε

να δείξουνε ...